In den vreemde
Door: Henriët
Blijf op de hoogte en volg Henriët
18 November 2013 | Nederland, Nederland
Morgen ga ik naar Burundi. Ja, ik kan dit zelf ook niet geloven, maar het schijnt echt zo te zijn. 's Morgens vlieg ik naar Nairobi. Hier heb ik 's avonds een tussenlanding en dan vlieg ik door naar Bujumbura. Dat ligt dus in Burundi. (Wist ik ook niet hoor...).
En dat terwijl ik pas drie weken een nieuwe baan heb bij Red een Kind in Zwolle. Zwolle... dat vond ik wel erg ver; ik zou hier niet gaan werken. Maar ja, Zwolle is relatief, dat blijkt nu wel weer.
Ook fijn dat ik alleen vlieg. Met al die internationale gasten daar bij Red een Kind die zelf jaren in de tropen hebben gewoond of er tig keer naartoe zijn gereisd, antwoord ik natuurlijk ontkennend op de vraag of het een probleem is als ik er zelf heen vlieg. Nee hoor. Ik heb al vaker alleen gevlogen. En ja, ik kampeer in een tent 's zomers. O en ik heb ook al geslapen in de woestijn. In de open lucht. In 1996. Gruwel.
Wat tref ik er aan, daar in Burundi? Ik word opgepikt door iemand van Fecabo. Dat is onze partner ter plekke. Red een Kind werkt alleen met locale partners, want zij kennen land en cultuur het beste. Dan word ik naar het mooie hotel gebracht. Het zag er alvast goed uit (foto's volgen in een volgend verslag). Krokodil onder het bed? raadpleegde ik een collega... Slang in de wc-pot? Levendige fantasie, zo beleef je op voorhand vast een hoop. Niets van dit al, zo werd mij verzekerd. Hooguit een hagedisje op de muur. Nou ja, beter dan een leguaan in je bed.
Woensdag is er in het hotel een training van collega's van Red een Kind en een aantal mensen van Fecabu. Met elkaar wordt gewerkt aan het schrijven van voorstellen. Met deze voorstellen kunnen fondsen worden geworven van de overheden in Burundi zelf. Of van internationale organisaties aldaar aanwezig. Hartstikke goed om mensen daar ook actief te maken voor hun eigen fondsen.Sowieso is de policy van Red een Kind dat je mensen in hun kracht moet zetten. Ik ga het allemaal zien, want donderdag ga ik met een collega, met iemand van het bestuur en met iemand van Fecabu door naar de provincie Kirundo in het noorden van Burundi. Daar mag ik de projecten gaan bekijken. De rit ernaar toe duurt ongeveer 5 uur en gaat dwars door het land. Lijkt me heel gaaf...
Dan de projecten. Dat zal wel heftig zijn. In Burundi zijn ze zeer arm. Hoe is dat? Wat doet dit met je als rijke westerling? Ik denk dat ik na afloop veel kan vertellen bij de bedrijven die we willen koppelen aan de projecten in (oa) Burundi. Omdat ik het zelf gezien heb. Omdat ze echt arm zijn en hulp nodig hebben. Meer hierover volgt...
Zaterdagmorgen gaan we weer terug en zaterdagavond vliegen we naar huis. Zijn we zondagmorgen precies op tijd terug om de dienst in de Zenderkerk mee te maken....
En dat terwijl ik pas drie weken een nieuwe baan heb bij Red een Kind in Zwolle. Zwolle... dat vond ik wel erg ver; ik zou hier niet gaan werken. Maar ja, Zwolle is relatief, dat blijkt nu wel weer.
Ook fijn dat ik alleen vlieg. Met al die internationale gasten daar bij Red een Kind die zelf jaren in de tropen hebben gewoond of er tig keer naartoe zijn gereisd, antwoord ik natuurlijk ontkennend op de vraag of het een probleem is als ik er zelf heen vlieg. Nee hoor. Ik heb al vaker alleen gevlogen. En ja, ik kampeer in een tent 's zomers. O en ik heb ook al geslapen in de woestijn. In de open lucht. In 1996. Gruwel.
Wat tref ik er aan, daar in Burundi? Ik word opgepikt door iemand van Fecabo. Dat is onze partner ter plekke. Red een Kind werkt alleen met locale partners, want zij kennen land en cultuur het beste. Dan word ik naar het mooie hotel gebracht. Het zag er alvast goed uit (foto's volgen in een volgend verslag). Krokodil onder het bed? raadpleegde ik een collega... Slang in de wc-pot? Levendige fantasie, zo beleef je op voorhand vast een hoop. Niets van dit al, zo werd mij verzekerd. Hooguit een hagedisje op de muur. Nou ja, beter dan een leguaan in je bed.
Woensdag is er in het hotel een training van collega's van Red een Kind en een aantal mensen van Fecabu. Met elkaar wordt gewerkt aan het schrijven van voorstellen. Met deze voorstellen kunnen fondsen worden geworven van de overheden in Burundi zelf. Of van internationale organisaties aldaar aanwezig. Hartstikke goed om mensen daar ook actief te maken voor hun eigen fondsen.Sowieso is de policy van Red een Kind dat je mensen in hun kracht moet zetten. Ik ga het allemaal zien, want donderdag ga ik met een collega, met iemand van het bestuur en met iemand van Fecabu door naar de provincie Kirundo in het noorden van Burundi. Daar mag ik de projecten gaan bekijken. De rit ernaar toe duurt ongeveer 5 uur en gaat dwars door het land. Lijkt me heel gaaf...
Dan de projecten. Dat zal wel heftig zijn. In Burundi zijn ze zeer arm. Hoe is dat? Wat doet dit met je als rijke westerling? Ik denk dat ik na afloop veel kan vertellen bij de bedrijven die we willen koppelen aan de projecten in (oa) Burundi. Omdat ik het zelf gezien heb. Omdat ze echt arm zijn en hulp nodig hebben. Meer hierover volgt...
Zaterdagmorgen gaan we weer terug en zaterdagavond vliegen we naar huis. Zijn we zondagmorgen precies op tijd terug om de dienst in de Zenderkerk mee te maken....
-
19 November 2013 - 00:30
Irma:
Lieve Jet,
Zoals vandaag (o nee, inmiddels gisteren) al gezegd: ik vind je behoorlijk dapper! En zou het je zeker niet nadoen!
Doe voorzichtig! Pas goed op jezelf! Ga vooral níet winkelen in Nairobi ..... (gelukkig heb je daar geen tijd voor!) en probeer zeker ook ontspannen te genieten van alles wat je gaat meemaken!
Hoewel er óók een andere kant is ... dat geef je zelf al aan: want de confrontatie met de armoede zal ongetwijfeld heftig zijn. Dus ook heel veel sterkte toegewenst om alle indrukken tijdens deze eerste reis te verwerken.
Ik denk aan je en zal voor je bidden!
Liefs, Irma.
-
19 November 2013 - 20:09
Tom:
Wat leuk allemaal! Ik weet precies hoe je je voelt. Was destijds ook knap nerveus. Het goede nieuws: als je maar duidelijk én respectvol bent, komt het helemaal goed daar.
Geniet ervan, ben benieuwd naar je ervaringen!
Groet,
Tom -
19 November 2013 - 23:25
Sandra :
Hoi Jet, het is hier 23.18 uur en ik zit hier in dit koude kikkerlandje op de bank! Jij komt in een totaal andere wereld terecht nu. Is het temperatuurverschil te doen? En kan je ook nog even slapen vannacht? Ik ben benieuwd naar je verhalen/ervaringen. Heel veel sterkte en liefs van ons allemaal!
Sandra -
20 November 2013 - 09:31
Henriëtte:
Het is woensdagmorgen en een dun ijslaagje heeft zich over alles buiten uitgespreid. Muts op, brr. Hoe anders is het nu bij jou, daar, in dat vervanmijnbed oort. Wat een geweldige ervaring. #kwoudatikmeewas.
Take care en va bien. -
21 November 2013 - 11:23
Thamar:
Hey Jet ,
Ja ook zonder Facebook kun je reageren ;)
Vanaf eerste moment dat ik het hoorde dacht ik
Dit is gaaf en goed voor je erg mooie ervaring in je leven denk ik . De ander kant die we vaak op tv alleen maar zien , dan met eigen ogen !
Heel veel succes en ben echt benieuwd naar je verhalen en wat het met je doet !
Groeten Thamar
Ps zag Dick al 3 x bij de Bambie eten hij was blij met de bonnen die je had gekocht ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
