Not FOR the poor, but WITH the poor!
Door: Henriët
Blijf op de hoogte en volg Henriët
23 November 2013 | Burundi, Rutana
Deze uitspraak deed pastor Etienne tijdens het ontbijt op zaterdagmorgen, toen wij vroegen naar de essentie van zijn werk. Dat is het hè?! Echt samenwerken met de mensen. Empowerment: ze in hun kracht zetten. We hebben nu met eigen ogen gezien dat dit niet maar een soort van ‘marketing term’ is, maar dat het gewoon waar is. Vooral in de zelfhulpgroepen was het goed te zien. Terwijl samenwerken nog best moeilijk is voor Hutu’s en Tutsi’s die elkaar nog geen decennium geleden zo bevochten.
Er zijn nl. veel programma’s gericht op het uitdelen van voedsel. Natuurlijk is het belangrijk dat iedereen in deze wereld te eten heeft. Het motiveert de mensen echter tot niets. Waarom zouden ze iets doen als ze toch te eten krijgen? En ze worden al helemaal niet gestimuleerd om een handeltje te drijven van bv. het extra eten dat ze hebben verbouwd. In Rwanda wil onze partner AEE zelfs niet werken in gebieden waar voedselprogramma’s zijn omdat dit onze eigen programma’s ondermijnt.
De laatste dag was inmiddels aangebroken. We bezochten een pre-primaryschool. Een soort kleuteropvang. Dit is redelijk uniek. Fecabu heeft nog maar 3 pre-primary projecten. Juist dit is belangrijk want dan wordt er op kinderen gelet terwijl de ouders werken en staan ze niet samen in een tuintje, zoals we vrijdag zagen. Die koppies van die kids waren prachtig. Zie de foto’s. De ouders waren er ook. Dat was extra stimulerend. Zij gaven aan het erg belangrijk te vinden.
De juf hield een heel lange toespraak. De meeste kinderen bleven bewonderenswaardig lang stil zitten. Van één gingen de oogjes dicht. Was zo schattig om te zien. Later liet juf een tasje met speelgoed zien. Het waren gekleurde, houten blokjes met een gaatje erin en rijgdraad. Wat hiermee te doen? vroeg ze zich af. Het was het enige speelgoed van de school en ze hadden geen idee… Are you kidding? (Vroegen we natuurlijk niet, maar het was een heel rare ervaring dat zoiets kennelijk helemaal buiten hun referentiekader ligt.) Zie het filmpje waarin Carin uitlegt wat je allemaal kunt doen met blokjes…
Na deze belevenis reden we verder en gingen opnieuw naar een zelfhulpgroep. We waren een beetje bang dat dit weer erg lang zou duren, want we moesten echt om 12u vertrekken naar Bujumbura. Etienne kennende zou dit maar zo 14u ofzo kunnen worden. Maar hij hield echt de tijd in de gaten. De groep vrouwen zong prachtig. (zie het filmpje op mijn facebookpagina) en gaven getuigenissen. Wij stelden ons voor en vertelden hoe blij we waren deze groep te ontmoeten. Drie vrouwen gaven testimonials en ook hen ging het erg goed. En dat zag je. Toen we afscheid namen, begonnen enkele vrouwen ons te omhelzen. Toen wilden ze allemaal omhelsd worden en in no time stonden er 25 om ons heen te knuffelen. Helphelp. Hilariteit alom.
Na dit bezoek zouden we op weg gaan naar de hoofdstad. Etienne sloeg nog een keer af naar een groep dames én heren die een naaiatelier hadden. Leuk om ook hen nog even te zien en zo echt zoveel mogelijk uit ons bezoek te halen.
Terug in de auto praatten we honderduit als dames terwijl Etienne ons veilig terug reed naar Bujumbura. Voor ons was het een soort verwerking van de afgelopen dagen en we ratelden maar door met zijn drieën. Om 3 uur ’s middags waren we terug bij Hotel Schandelijk. We aten daar wat en Etienne was opnieuw zo goed om even met ons naar wat toeristenshops te rijden voor de souvenirs.
Zo kochten we een djembee, een portemonnee voor mijn zoontje (zeer toepasselijk vond echtgenoot, uit zo’n arm land een portemonnee meenemen….). Zelf kreeg hij een asbak. Categorie: my wife went to Burundi and all I got was some lousy ashtray. Maar dit functionele kado was om te voorkomen dat van de zomer alle peuken in de tuin belanden. En deze motivatie was maar al te zeer herkenbaar bij de andere dames uit het gezelschap.
Goed, in het hotel was de bijeenkomst van de GLARA zo ongeveer ten einde. Collega Agnes was er ook. Zij had de afgelopen 3 dagen een training gegeven op het gebied van institutionele fondswerving. Dit omdat er ook veel fondsen in de landen zelf vergeven worden tegenwoordig. Het was een goede training geweest. Voor ons was het nog mogelijk om afscheid te nemen van de GLARA-partners.
En zo kwam deze inspirerende reis ten einde. We vlogen om 19u weg uit Burundi en landden de volgende morgen om 5 uur op Schiphol. Fijn, weer thuis. Fijn, om in dit land te wonen.
Ik vroeg me af wat ik nou de meest indrukwekkende ervaring had gevonden, maar ik kon het eigenlijk niet benoemen. Die 5 jongens, wees en zorgend voor elkaar met een goed lopende meubelmakerij; maar ook die eerste ervaring van een aantal arme mensen voor de varkensstal, die toch ‘rijk’ waren omdat ze perspectief hadden. Maar ook die zelfhulpgroepen waar ik weer hoop van kreeg. En die kleuters… Het was teveel om op te noemen. Misschien toch het meest geraakt door de Burundezen zelf. Wát een lieve en aardige mensen, ook in het straatbeeld hoe ze met elkaar omgingen. En wat voelden we ons welkom…
Heel goed in elk geval dat ik geweest ben. Nare dingen gezien, maar ook mooie. In elk geval weet ik dat er nog erg veel nodig is in Burundi. Wat mij betreft is de Burundi-promotie begonnen!
Hartelijke groet,
Henriët
Er zijn nl. veel programma’s gericht op het uitdelen van voedsel. Natuurlijk is het belangrijk dat iedereen in deze wereld te eten heeft. Het motiveert de mensen echter tot niets. Waarom zouden ze iets doen als ze toch te eten krijgen? En ze worden al helemaal niet gestimuleerd om een handeltje te drijven van bv. het extra eten dat ze hebben verbouwd. In Rwanda wil onze partner AEE zelfs niet werken in gebieden waar voedselprogramma’s zijn omdat dit onze eigen programma’s ondermijnt.
De laatste dag was inmiddels aangebroken. We bezochten een pre-primaryschool. Een soort kleuteropvang. Dit is redelijk uniek. Fecabu heeft nog maar 3 pre-primary projecten. Juist dit is belangrijk want dan wordt er op kinderen gelet terwijl de ouders werken en staan ze niet samen in een tuintje, zoals we vrijdag zagen. Die koppies van die kids waren prachtig. Zie de foto’s. De ouders waren er ook. Dat was extra stimulerend. Zij gaven aan het erg belangrijk te vinden.
De juf hield een heel lange toespraak. De meeste kinderen bleven bewonderenswaardig lang stil zitten. Van één gingen de oogjes dicht. Was zo schattig om te zien. Later liet juf een tasje met speelgoed zien. Het waren gekleurde, houten blokjes met een gaatje erin en rijgdraad. Wat hiermee te doen? vroeg ze zich af. Het was het enige speelgoed van de school en ze hadden geen idee… Are you kidding? (Vroegen we natuurlijk niet, maar het was een heel rare ervaring dat zoiets kennelijk helemaal buiten hun referentiekader ligt.) Zie het filmpje waarin Carin uitlegt wat je allemaal kunt doen met blokjes…
Na deze belevenis reden we verder en gingen opnieuw naar een zelfhulpgroep. We waren een beetje bang dat dit weer erg lang zou duren, want we moesten echt om 12u vertrekken naar Bujumbura. Etienne kennende zou dit maar zo 14u ofzo kunnen worden. Maar hij hield echt de tijd in de gaten. De groep vrouwen zong prachtig. (zie het filmpje op mijn facebookpagina) en gaven getuigenissen. Wij stelden ons voor en vertelden hoe blij we waren deze groep te ontmoeten. Drie vrouwen gaven testimonials en ook hen ging het erg goed. En dat zag je. Toen we afscheid namen, begonnen enkele vrouwen ons te omhelzen. Toen wilden ze allemaal omhelsd worden en in no time stonden er 25 om ons heen te knuffelen. Helphelp. Hilariteit alom.
Na dit bezoek zouden we op weg gaan naar de hoofdstad. Etienne sloeg nog een keer af naar een groep dames én heren die een naaiatelier hadden. Leuk om ook hen nog even te zien en zo echt zoveel mogelijk uit ons bezoek te halen.
Terug in de auto praatten we honderduit als dames terwijl Etienne ons veilig terug reed naar Bujumbura. Voor ons was het een soort verwerking van de afgelopen dagen en we ratelden maar door met zijn drieën. Om 3 uur ’s middags waren we terug bij Hotel Schandelijk. We aten daar wat en Etienne was opnieuw zo goed om even met ons naar wat toeristenshops te rijden voor de souvenirs.
Zo kochten we een djembee, een portemonnee voor mijn zoontje (zeer toepasselijk vond echtgenoot, uit zo’n arm land een portemonnee meenemen….). Zelf kreeg hij een asbak. Categorie: my wife went to Burundi and all I got was some lousy ashtray. Maar dit functionele kado was om te voorkomen dat van de zomer alle peuken in de tuin belanden. En deze motivatie was maar al te zeer herkenbaar bij de andere dames uit het gezelschap.
Goed, in het hotel was de bijeenkomst van de GLARA zo ongeveer ten einde. Collega Agnes was er ook. Zij had de afgelopen 3 dagen een training gegeven op het gebied van institutionele fondswerving. Dit omdat er ook veel fondsen in de landen zelf vergeven worden tegenwoordig. Het was een goede training geweest. Voor ons was het nog mogelijk om afscheid te nemen van de GLARA-partners.
En zo kwam deze inspirerende reis ten einde. We vlogen om 19u weg uit Burundi en landden de volgende morgen om 5 uur op Schiphol. Fijn, weer thuis. Fijn, om in dit land te wonen.
Ik vroeg me af wat ik nou de meest indrukwekkende ervaring had gevonden, maar ik kon het eigenlijk niet benoemen. Die 5 jongens, wees en zorgend voor elkaar met een goed lopende meubelmakerij; maar ook die eerste ervaring van een aantal arme mensen voor de varkensstal, die toch ‘rijk’ waren omdat ze perspectief hadden. Maar ook die zelfhulpgroepen waar ik weer hoop van kreeg. En die kleuters… Het was teveel om op te noemen. Misschien toch het meest geraakt door de Burundezen zelf. Wát een lieve en aardige mensen, ook in het straatbeeld hoe ze met elkaar omgingen. En wat voelden we ons welkom…
Heel goed in elk geval dat ik geweest ben. Nare dingen gezien, maar ook mooie. In elk geval weet ik dat er nog erg veel nodig is in Burundi. Wat mij betreft is de Burundi-promotie begonnen!
Hartelijke groet,
Henriët
-
27 November 2013 - 23:25
Irma :
Zojuist heb ik de laatste drie verslagen achter elkaar gelezen en de foto's bekeken. Wat hebben jullie ontzettend veel gedaan en gezien in die paar dagen!
Mooi om te lezen dat er, ondanks veel armoede en ellende, zeker ook positieve dingen gebeuren. En dat mensen toch nog hoop hebben, zelfs blij en dankbaar kunnen zijn. En wij (in Nederland) hebben zo ongeveer álles en klagen vaak steen en been. Wat kunnen we dan nog veel leren van onze medemensen, voor wie de leefomstandigheden zóveel slechter zijn dan die van ons!
En opnieuw besef ik: wat een ontzettend groot voorrecht (genade van God!) om in een vrij land te wonen en het méér dan goed te hebben! En dan vraag ik mij altijd af: waarom wij wél en zij niet? Daar kom je niet uit, dat weet ik wel. Maar het spoort míj in ieder geval aan om God te danken voor alles wat we 'zomaar' mogen ontvangen, iedere dag weer!! En ook om naar wegen te zoeken om onze 'broeders en zusters' wereldwijd op de één of andere manier te helpen. We kunnen op z'n minst voor ze bidden!
Dankjewel voor je verslagen! Ik had het gevoel dat ik een héél klein beetje met je mee op reis was!
Lieve groet, Irma.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
